Selamün aleyküm arkadaslar. 1978 kasım ayında ayında batı kısla Manisaya geldik. Devre kaybı diye aldılar. Ben 81. kisiydim, en sonuncu olarak girdim kapıdan. ilk giren kıdemli olurmus ne bileyim. Sekizinci Bölükte 36 gün kaldık. Yemin merasiminin sonunda bizi trene bindirdiler. Ankara, istanbul, izmire dağıtım oluyorsunuz dediler. 3 gün yol hakkınız var dediler; ama izmire 45 dakikalık yer. Dağıtım izininde anamı babamı görme hayallerim sona erdi. Narlıdere askeri cezaevine yol aldık. Varyantlardan çıktıkça denizden uzaklasıyorduk. Komutana ikide bir komutanım ben Narlıdereye gideceğim yanlıs götürüyorsunuz dedikçe tamam sus diyordu bana. Herkes narlıdere denizin dibinde arada asfalt var demisti. Meğerse cezaevi Sirinyere tasınmıs. Sonunda okul gibi büyük beyaz bir binanın nizamiyesinde durduk. Demirden kapılar yüksek duvarlar ve dikenli teller vardı. Eyvah dedim burda askerlik bitmez. Hapse biz gireceğiz dedim. Ve 18 ay sürecek bir maraton baslıyordu. Hastane mahkeme erzak sayesinde cezaevinin dısında çok zamanımda geçti. O günleri hatırlayan orada askerlik yapan tüm arkadaslara sesleniyorum. Özlemedinizmii 35 yıldır neredesiniz? ierhantarik@hotmail.com dan haberlerinizi bekliyorum. Buraya da yazabilirsiniz. Erhan avsar 58/2 tertip devre kaybı MALATYALı. Albümlerimdeki resimlerden ve o günlerden hatırlayacasınız haydi bakalım. Görüselim o günleri yeniden nostaljisi ile analım. Canım arkadaslarım.